Feeling Vietnamese

Ik heb vanuit Nederland wat berichten vernomen dat een aantal van jullie weer hunkert naar een reisverslag van mij vanuit Vietnam, dus bij deze!

Het is inmiddels een week of 3 geleden dat ik mijn vorige verslag schreef, over de projecten. Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties en ik wil graag nog wat toevoegen:

Ondanks dat het soms even pittig is, blijft het werken op de projecten leuk! Ik kan het makkelijk van me afzetten, en geniet wanneer de kinderen genieten. Ook is het fijn dat je in het huis met elkaar er over kan praten, wat je meemaakt.

De reden dat ik nu al een tijdje niks heb geschreven, is omdat het leven hier inmiddels niet meer 'nieuw' is. Ondanks dat ik heel veel verschillende dingen meemaak, is er niet heel veel om over te schrijven. Ik ben gewend aan het land, heb mijn draai gevonden op de projecten en ben gewoon aan het genieten! Bijna de helft van mijn tijd in Vietnam zit er op en meer dan de helft van mijn vrijwilligerswerk. Heel jammer om eerlijk te zijn. Het leven in Vietnam bevalt me goed. Het eten is lekker, het weer is (af en toe te) warm en de mensen zijn vriendelijk. Ik wil er absoluut niet aan denken dat er een moment komt dat ik hier weg moet en de mensen en het land moet achterlaten. Gelukkig heb ik nog anderhalve maand om leuke dingen te doen.

Over leuke dingen gesproken: Ik ben een twee weken geleden nog een weekend weg geweest naar Chau Doc. Dit is een klein stadje bij de grens met Cambodia. Samen met twee andere vrijwilligers heb ik pagoda's bezocht, bergen beklommen, rondgelopen in het stadje en een floating village bezocht. Verder ben ik alleen in Can Tho geweest. Dit weekend hebben we de stad verkend, met een bezoekje aan de floating market (had ik al eerder gedaan, maar een tweede keer kan geen kwaad ;)) en vanmiddag een fietstochtje over het platte land, met een bezoek aan de fruitgardens! Leuk om eens iets in de omgeving te zien.

Omdat we de tocht van vanmiddag via een toeristenbureau hadden geboekt, moesten we daar vertrekken. Dit bureau ligt naast het Ho Chi Minh standbeeld: midden in het toeristengebied. Je ziet hier dan ook heel veel westerlingen. Het gekke is, dat ik merk dat ik naar ze begin te staren en naar ze wijs: Ik vind het opvallend om hier buitenlanders te zien. Op zo een moment vergeet ik volkomen dat ik zelf ook 'wit' ben! Hierdoor merk ik wel duidelijk dat ik me hier thuis voel: ik voel me vietnamees, ondanks het feit dat ik nog verre van 'local' ben!
Bij het standbeeld gebeurde er nog wel iets hilarisch waardoor ons duidelijk werd gemaakt dat we ons dan misschien Vietnamees voel, maar dat nog niet zijn. Er was een groep reizende Vietnamezen die op de foto wilden met het standbeeld. Ze kwamen naar ons toe gelopen en riepen: 'picture. picture!' Wij dachten dat ze een foto van de groep met het beeld wilden, maar nee. Of wij met hen op de foto wilden! Hahaha Alle toestellen werden tevoorschijn gehaald, want iedereen wilde een bewijs dat ze met deze westerlingen op de foto waren geweest! Alleen wij telden nog en Ho Chi Minh werd volkomen vergeten en zelfs niet op de foto gezet! Na een stuk of 20 foto's hadden Enja, Ingmar en ik het gehad en besloten we weg te gaan, terwijl we nog door iedereen uitvoerig bedankt werden. Al met al een hele aparte ervaring.

Tot slot is er nog een laatste ding dat ik jullie wil melden. Na alle geweldige dingen die ik meemaak en doe, is er de eerste rot-gebeurtenis die me is overkomen. Ik ben in de nacht van zaterdag op zondag in huis bestolen. Mijn kamergenote en ik hadden vanwege de warmte onze balkondeur open gezet. Ze zijn 's nachts ons balkon op geklommen en hebben onze telefoons, mijn e reader en mijn kamergenote haar iPad van het bed gestolen. Allebei hadden we onze spullen bijna onder het kussen liggen en we waren er beide van overtuigd dat men niet het brutale lef zou hebben om het daarvandaan mee te nemen. Ik zelf heb niks er van gemerkt. Els werd wakker doordat de dief over haar heen hing om de ipad tet pakken. Ik werd wakken op het moment dat zij de dief naschreeuwde toen die wegvluchtte met onze spullen. Eerst was er de schok van haar ipad die weg was. Na 10 minuten zag ik pas dat mijn e-reader weg was, en na een uur realiseerde ik me dat ik mijn telefoon niet meer had. Heel erg balen van de spullen, maar dat is overkomelijk. Het meest vervelende is het moment waarop je je realiseert dat iemand tijdens je slaap, jouw persoonlijke omgeving binnendringt en dus zo dichtbij kan komen. De schrik zit er bij iedereen dan ook behoorlijk in. Het is een behoorlijke smet op de afgelopen dagen, maar we doen allemaal ons best om het te vergeten en toch te genieten. Soms is dat voor mij nog wel moeilijk, want bij elk onverwacht geluid schrik je en slaat je hart een hartslag over.

Toch wil ik het zo snel mogelijk vergeten, maar toch wel leren van deze harde les. Ik probeer de rest van mijn reis niet te laten beinvloeden hierdoor en daarom wil ik graag tegen jullie zeggen:
Onthoud dat ik het nog steeds naar mijn zin heb! Het gaat nog altijd goed hier en van heimwee is absoluut geen sprake! ;)

Binnenkort komen er weer een paar foto's!
Heel veel liefs van jullie Nederlandse Vietnamees