Realitycheck
Blijf op de hoogte en volg Marin
21 Februari 2013 | Vietnam, Can Tho
Na twee verslagen over wat ik allemaal doe hier in Vietnam, vind ik het tijd om meer te vertellen over het werk dat ik hier doe. Ik heb al een beetje verteld over mijn eerste ervaringen op de projecten, maar nu ik er een tweede keer ben geweest, kan ik er meer over vertellen. Ik ben namelijk afgelopen dagen keihard met mijn neus op de feiten gedrukt.
Ik ben voor een tweede keer naar Thien An geweest. Bij deze kinderopvang zitten kinderen die geen ouders hebben en kinderen die beter niet thuis kunnen zijn, om welke reden dan ook.De kinderen wonen op het complex en krijgen daar ook les. Wij zijn er om de kinderen engelse les te geven. Ik heb er twee keer in de week mijn eigen klasje. 5 kindjes van 5/6 jaar oud. Ondanks dat de taal barriere groot is, vind ik het leuk. Met plaatjes, handen en voeten kom je een heel eind en kan je veel duidelijk maken. Mede dankzij onze input zie ik voor deze kinderen een mooie toekomst. Zeker als je bedenkt dat ze zonder deze opvang geen toekomt zouden hebben.
Dit is heel anders bij het City Orphanage. Hier leven zwaar gehandicapte kinderen, die voor mijn gevoel liggen te wachten totdat iemand ze uit hun lijden komt verlossen. Ze wachten totdat iemand ze weg komt halen, fysiek dan wel mentaal. Om het keihard te zeggen: ze wachten totdat ze dood mogen gaan. Heel heftig, maar waar. De kinderen hebben niks en krijgen niks. Een aantal keer per dag krijgen ze eten, maar het ontbreekt ze aan liefde en aandacht. Dat is waarom wij er heen gaan; om de kinderen aandacht te geven, al is het maar voor een minuutje: heel even zullen ze voelen dat er iemand om ze geeft.
Dan zijn er ook nog de niet-gehandicapte kinderen. Voor deze kinderen voel ik nog meer medelijden. Veel kinderen zijn mentaal en lichamelijk volledig ontwikkeld, maar omdat hun ouders zonder hen het ziekenhuis uit zijn gewandeld (of zijn overleden), zijn ze weggestopt in dit weeshuis. Ze krijgen geen onderwijs, geen aandacht en geen liefde. Elke kans op een mooi leven, die ze bij de geboorte kregen, wordt weggegooid. De kinderen leren alleen te overleven: ze eten en ze slapen. Ze hebben geen idee hoe ze moeten samenspelen en vechten letterlijk om aandacht van ons.
Omdat dit gisteren plotseling tot me doordrong, had ik het even heel erg moeilijk. Ik zag in dat deze kinderen geen toekomst hebben, tenzij iemand ze bevrijd uit het weeshuis.
Het was allemaal extra overweldigend, omdat ik gisterochtend nog op een crèche was geweest. Hier geven we ook engelse les. Het grote verschil is alleen dat de kinderen 2 tot 5 zijn en dat ze ouders hebben. De ouders hebben een baan en brengen hun kinderen naar deze kindergarden. De kinderen worden allemaal verwend, naar mijn idee. Hier kan ik dan eigenlijk niet tegen! Geef mij dan maar de mogelijkheid om de kinderen in City orpahnage engels te geven, in plaats van deze kinderen, die waarschijnlijk toch wel een mooie toekomst hebben!
Helaas is het heel moeilijk om iets op te zetten in het City Orphanage. Deze mensen daar hebben een eigen manier van omgang en tolereren ons zolang we er zijn, maar weigeren ons elke vorm van inbreng. Dus zal ik het moeten laten bij het aandacht geven aan de kinderen daar.
Dan is er nog een ander project met jonge kinderen. Deze kinderen zitten in een pagoda. Hier worden ze verzorgt en ook een klein beetje vertroeteld door de vrouwelijke boeddhistische monniken. De kinderen krijgen af en toe les, alhoewel het zeer weinig is. Daarnaast leren de kinderen wat respect en discipline is. Ondanks dat ik het niet eens ben met de manier waarop dit gebeurd, -de kinderen krijgen tikken met een stok als ze niet luisteren- ben ik blij dat er iemand is voor de kinderen. Ze leren wat samen spelen en delen is. Dankzij deze toch wel heel belangrijke kwaliteiten zullen deze kinderen wellicht nog wat bereiken in hun leven.
Het klinkt nu misschien een beetje alsof ik probeer het leven van de kinderen te voorspellen, maar dit is hoe het op mij overkomt. Ik ben in drie verschillende weeshuizen geweest en het verschil van kans op een toekomst is zo groot. Binnen paar uur na de geboorte was voor de kinderen al bijna bepaald wat hun leven zou gaan worden, en alleen maar omdat iemand ze naar het ene of het andere weeshuis bracht.
De afgelopen dagen waren dus echt een realitycheck. Met beide benen op de grond. Ik mag dol gelukkig zijn met de kansen die mij zijn gegund, en hoop dat er voor alle kinderen in de weeshuizen ook een mooi lot mag zijn!
Ik ben voor een tweede keer naar Thien An geweest. Bij deze kinderopvang zitten kinderen die geen ouders hebben en kinderen die beter niet thuis kunnen zijn, om welke reden dan ook.De kinderen wonen op het complex en krijgen daar ook les. Wij zijn er om de kinderen engelse les te geven. Ik heb er twee keer in de week mijn eigen klasje. 5 kindjes van 5/6 jaar oud. Ondanks dat de taal barriere groot is, vind ik het leuk. Met plaatjes, handen en voeten kom je een heel eind en kan je veel duidelijk maken. Mede dankzij onze input zie ik voor deze kinderen een mooie toekomst. Zeker als je bedenkt dat ze zonder deze opvang geen toekomt zouden hebben.
Dit is heel anders bij het City Orphanage. Hier leven zwaar gehandicapte kinderen, die voor mijn gevoel liggen te wachten totdat iemand ze uit hun lijden komt verlossen. Ze wachten totdat iemand ze weg komt halen, fysiek dan wel mentaal. Om het keihard te zeggen: ze wachten totdat ze dood mogen gaan. Heel heftig, maar waar. De kinderen hebben niks en krijgen niks. Een aantal keer per dag krijgen ze eten, maar het ontbreekt ze aan liefde en aandacht. Dat is waarom wij er heen gaan; om de kinderen aandacht te geven, al is het maar voor een minuutje: heel even zullen ze voelen dat er iemand om ze geeft.
Dan zijn er ook nog de niet-gehandicapte kinderen. Voor deze kinderen voel ik nog meer medelijden. Veel kinderen zijn mentaal en lichamelijk volledig ontwikkeld, maar omdat hun ouders zonder hen het ziekenhuis uit zijn gewandeld (of zijn overleden), zijn ze weggestopt in dit weeshuis. Ze krijgen geen onderwijs, geen aandacht en geen liefde. Elke kans op een mooi leven, die ze bij de geboorte kregen, wordt weggegooid. De kinderen leren alleen te overleven: ze eten en ze slapen. Ze hebben geen idee hoe ze moeten samenspelen en vechten letterlijk om aandacht van ons.
Omdat dit gisteren plotseling tot me doordrong, had ik het even heel erg moeilijk. Ik zag in dat deze kinderen geen toekomst hebben, tenzij iemand ze bevrijd uit het weeshuis.
Het was allemaal extra overweldigend, omdat ik gisterochtend nog op een crèche was geweest. Hier geven we ook engelse les. Het grote verschil is alleen dat de kinderen 2 tot 5 zijn en dat ze ouders hebben. De ouders hebben een baan en brengen hun kinderen naar deze kindergarden. De kinderen worden allemaal verwend, naar mijn idee. Hier kan ik dan eigenlijk niet tegen! Geef mij dan maar de mogelijkheid om de kinderen in City orpahnage engels te geven, in plaats van deze kinderen, die waarschijnlijk toch wel een mooie toekomst hebben!
Helaas is het heel moeilijk om iets op te zetten in het City Orphanage. Deze mensen daar hebben een eigen manier van omgang en tolereren ons zolang we er zijn, maar weigeren ons elke vorm van inbreng. Dus zal ik het moeten laten bij het aandacht geven aan de kinderen daar.
Dan is er nog een ander project met jonge kinderen. Deze kinderen zitten in een pagoda. Hier worden ze verzorgt en ook een klein beetje vertroeteld door de vrouwelijke boeddhistische monniken. De kinderen krijgen af en toe les, alhoewel het zeer weinig is. Daarnaast leren de kinderen wat respect en discipline is. Ondanks dat ik het niet eens ben met de manier waarop dit gebeurd, -de kinderen krijgen tikken met een stok als ze niet luisteren- ben ik blij dat er iemand is voor de kinderen. Ze leren wat samen spelen en delen is. Dankzij deze toch wel heel belangrijke kwaliteiten zullen deze kinderen wellicht nog wat bereiken in hun leven.
Het klinkt nu misschien een beetje alsof ik probeer het leven van de kinderen te voorspellen, maar dit is hoe het op mij overkomt. Ik ben in drie verschillende weeshuizen geweest en het verschil van kans op een toekomst is zo groot. Binnen paar uur na de geboorte was voor de kinderen al bijna bepaald wat hun leven zou gaan worden, en alleen maar omdat iemand ze naar het ene of het andere weeshuis bracht.
De afgelopen dagen waren dus echt een realitycheck. Met beide benen op de grond. Ik mag dol gelukkig zijn met de kansen die mij zijn gegund, en hoop dat er voor alle kinderen in de weeshuizen ook een mooi lot mag zijn!
-
21 Februari 2013 - 10:02
Sandra:
Lieve Marin, wat een prachtig wbj heb jij geschreven, maar jeetje wat heftig allemaal, heb het echt met tranen in mijn ogen ziten lezen. Ik heb diep respect voor jou en de andere hulpverleners, het is een druppel op een gloeiende plaat, maar de liefde en aandacht die jullie ze geven kan hen niet afgenomen worden. Probeer ondanks alles ook te genieten van de wel leuke momenten! Ben trots op je! dikke kus -
21 Februari 2013 - 10:13
Wilna Rosier:
Hoi Marin, Met veel bewondering jouw verslag gelezen. Wat moet je je ellendig voelen als je zoveel wil geven en je het moet verdelen over drie verschillende opvangcenrta. Hopelijk komen na jou ook van de lieve mensen die deze kinderen een beetje vreugde en liefde geven. Alle beetjes zijn meegenomen.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je van het land ook kan genieten. Liefs Wilna -
21 Februari 2013 - 10:28
Elvira:
wat een verhaal Marin, ik wens je heel veel kracht, liefs Elvira -
21 Februari 2013 - 10:31
Engelien Konijn:
Hoi Marin, wat kan jij realistisch schrijven. Ik heb met verwondering, voor jou en verbazing wat die kinderen overkomt, je verslag zitten lezen. Meteen schoot de gedachte door me heen kunnen we een kind adopteren? Eigelijk doe jij het al een beetje met je aandacht en je liefde die je ze geeft. Jammer dat je geen ideeen in mag brengen. Gelukkig kun jij inzien dat de kinderen liefde en aandacht nodig hebben en zij zullen voelen dat ze van jou die liefde krijgen en dat zullen ze zich waarschijnlijk hun hele leven herinneren. Ik vind het knap wat je doet en vooral hoe je het opschrijft. Dat zal ook een gedeelte van je verwerking zijn. Houd vol! Je doet goed werk. zoals Wilna al zegt Alle beetjes helpen. Lieve groet uit Almere We denken aan je! -
21 Februari 2013 - 10:42
Annemieke:
Hoi Marin,
Ja, dat is echt schrijnend. Wat is het toch fantastisch wat je daar doet. Ook al lijkt het alsof je weinig kunt doen, m.n. voor diegenen zonder ouders en de gehandicapte kinderen, zij zullen altijd jouw oprechte liefde voelen. Jouw moeder is zo trots op je, maar ik OOK. Liefs, Annemieke -
21 Februari 2013 - 11:28
Christel:
Zo Marin,
Dit is heftig. Duidelijk verslag, je rationaliseert het goed, maar de pijn schrijf je ook. Sterkte!
Christel -
21 Februari 2013 - 11:34
Wies:
Marin,
Fijn om van je te horen!
Het lijkt me heel frustrerend dat je daar bent en geen eigen initiatief kan tonen, vooral als je ziet hoe zwaar het nu al is en nog zal zijn voor die kinderen. Aan de andere kant kan ik me wel een beetje inleven in de mensen van City Orphanage, zij doen daar altijd al het werk en dan komen er voor kortere tijd telkens andere westerse mensen die wel even zullen vertellen hoe het moet. Natuurlijk is dat niet hoe jij daarin staat, maar ik kan me wel een beetje voorstellen dat het zo overkomt op die mensen. Als er meer middelen waren geweest zouden zij het waarschijnlijk ook wel anders organiseren.
Ik denk dat je daar veel goeds doet door zoals je zelf zegt, liefde en aandacht te geven, want dat heeft iedereen nodig! Vergeet ook jezelf niet he ;)
liefs uit Amsterdam. -
21 Februari 2013 - 17:42
Gerda:
Ervaar!!!
He lieverd,
Net thuis zie ik dat je weer een verhaal hebt geschreven. Ik ben er lekker voor gaan zitten met een kopje thee. Maar al gauw kreeg ik koude rillingen en tranen. Heftig om het nu ook van jou te horen. Natuurlijk was je ( en ik ook) er al wel op voorbereid door de informatie op de vrijwilligers dag maar nu je het zelf ervaart komt het toch knoerthard aan. Maar zoals al vele hebben gezegd: wat fijn dat je ze een beetje liefde en warmte kan geven. En dat ze vechten om aandacht geeft aan dat je er niet voor niets bent! Ik ben zo trots op je.
Blijf ook lekker genieten en mooie, leuke en ontspannende dingen doen! Hou van je x x -
21 Februari 2013 - 23:35
Edwin Reuling:
Indrukwekkend en zwaar. tweestrijd.
Veel sterkte bij deze onderneming.
Maar probeer ook de leuke dingen daar te zien. al is het om weer even de accu op te laden. succes
Groetjes
Edwin -
22 Februari 2013 - 08:11
Gerda:
Wat fijn om foto's te zien bij je verhaal! En niet alleen de kinderen genieten , jij ook! TopX -
22 Februari 2013 - 10:18
Willem:
Marin vriendin, wat een verhaal en wat een sprekende foto's ook nu weer. Beelden zeggen inderdaad veel meer dan woorden en ik weet zeker dat als je over een paar weken afscheid neemt van deze (fotogenieke) kinderen. dat het je veel verdriet doet. Maar de situatie kun je niet veranderen en ze hebben van jou en de andere meiden kunnen genieten, dat zie je aan de koppies. WAT BEN IK TROTS OP JOU!!!! Blijf genieten van je werk en van alles wat je daarnaast doet. Groet en dikke knuffel van mij. XX -
22 Februari 2013 - 15:05
Henriette En Oma:
Lieve Marin
Ja jeetje wat moeten wij nu nog zeggen na al deze aan moedigings woorden van fam en vrienden.
het is inderdaad fijn om die lachende bekkies te zien als jullie ze aandacht geven.
probeer het goede gevoel vast te houden en te verdelen over al je projecten.
Maar pas op jezelf en geniet van andere dingen om zo energie op te doen om dit vol te houden.
liefs henriette
hopenlijk kan je het in de avond van je af zetten of praten jullie er met de meiden dan ook nog over?
het is een groot verschil waar in de wieg wordt gelegd en de manier waarop je ouders groot kunnen brengen.
Je weet dat oma het zorgelijk inzag dat je het ging doen maar nu hoor ik ook echt de verhalen erover.
Maar ik blijf het geweldig vinden dat je het doet, De foto's gezien en zag het verker door elkaar gaan en jou achterop zitten dat is hopenlijk toch ontspannning. Hoe zijn de warme maaltijden daar koken jullie zelf. Hier missen ze je in de keuken hoorde ik zondag.
Je haalt je eigen engels op deze manier ook weer op.
Ik wens je alle goeds voor de tijd die je daar nu nog verblijft
liefs oma stolker -
24 Februari 2013 - 11:11
Britt:
Lieve grote kleine zus
Is het daar leuk? Schattige foto's. Ik ben erg trots op jou,Marin.
Dikke knuffel van je kleine grote zus xxxxxxxxxxxxxxxx -
25 Februari 2013 - 22:53
Rita:
Hoi Marin,
Wat fijn dat je de kinderen daar toch veel steun kan geven al besef je zelf van niet.
Maar alle kleine beetjes helpen. En geniet van het mooie land Vietnam.
Veel liefs -
28 Februari 2013 - 21:03
Britt:
Hoi Marin, hoe gaat het met je? Is het leuk in Vietnam, en de kindjes zien er allemaal lief uit.
Ik hou van je, grote kleine zus. Als Marja er weer is ga ik nog een keer aan je schrijven. Ik mis je........Doe je best in Vietnam.
Doei groetjes, dikke knuffel van Britt en Marja vindt je ook heel stoer........ -
01 Maart 2013 - 21:02
Marja Maas:
Hoi Marin,
Gisteravond heb ik samen met Britt bovenstaand berichtje voor je getypt. Vanavond thuis, je verslag op mijn gemak gelezen en ben tot de conclusie gekomen dat ik je een KEI vind, net als al die andere vrijwilligers die daar aan de gang zijn. Op sommige plekken waarschijnlijk een druppel op een gloeiende plaat....... Maar veel druppels samen worden toch een plasje!!
Ik wens je alle goeds en hoop voor je dat Vietnam je brengt wat je er van verwacht.
Groetjes, Marja van de RHS -
03 Maart 2013 - 09:54
Brittstolker:
Hoi Marin,
Het is zondag en ik ben op de Raadhuisstraat. Is het gezellig bij jou? Is het mooi weer in Vietnam? Kan je ook lekker eten in Vietnam? Wat doe je 's avonds met de andere meiden? Dikke knuffel van Britt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
