Reizen, reizen, reizen.
Blijf op de hoogte en volg Marin
16 April 2013 | Vietnam, Hoi An
Daar ben ik dan weer met een nieuw verslag!
Ik ben nu anderhalve week alleen op reis! Ik heb eerst een paar dagen in Ho Chi Minh City door moeten brengen. Ik moest mijn visum verlengen (ik ben 93 dagen in Vietnam en het langste visum is 90 dagen geldig…) en moest dus wachten totdat dat klaar was! De tweede dag heb ik twee Deense meiden ontmoet en samen met hen heb ik een dagje door HCMC gewandeld. We zijn naar onder andere naar het War Remnants museum geweest. In dit museum kan je zien wat de oorlog met Amerika betekend heeft voor Vietnam. Het was heel indrukwekkend en vaak heel schokkend om te zien en te lezen.
Op foto’s zijn soms beelden te zien, die gevoelens oproepen die moeilijk te beschrijven zijn. Onpasselijk? Misselijk? Verdrietig? Ik weet niet hoe ik het moet noemen. Er waren foto’s van angstige burgers, met pistolen tegen hun hoofd, en dan was er in het bijschrift te lezen dat de fotograaf, na het nemen van de foto, omdraaide en achter zich schoten hoorde. Iedereen weet wat dat betekend. Maar om recht in de ogen te kijken van iemand die enkele tellen na die foto is overleden, is heel schokkend. Her ergste was echter de ruimte waar meer werd uitgelegd over het gebruik van chemicaliën. Tijdens het werken in Can Tho heb ik gehandicapte kinderen gezien. Natuurlijk wist ik dat Agent Orange de oorzaak was dat ze zo waren, maar door de verhalen in het museum en de foto’s werd de link nog duidelijker.
Helaas hadden de 2 Denen hun reis in Vietnam er al op zitten, dus moest ik die avond al weer afscheid nemen! Ik bleef nog een paar dagen in HCMC. Ik kwam er al snel achter, dat wanneer je in het park gaat zitten, je al snel gezelschap hebt. In de middag gaan studenten namelijk naar het park om buitenlanders aan te spreken en zo hun Engels te verbeteren! Heel leuk om te zien dat ze hun angsten overwinnen –de meesten zijn erg verlegen- om hun uitspraak te verbeteren.
Uiteindelijk ben ik de 11e april op de nachtbus naar Da Lat gestapt. Ideaal zo een slaapbus! Je betaalt maar een keer voor vervoer en slaapplaats in één, en je verliest minder tijd! Alleen een beetje jammer dat ik met een groep luidruchtige Vietnamezen zat, dus veel sliep ik niet! De eerste dag in Da Lat heb ik dan ook rustig aan gedaan. Ik heb de stad een beetje verkend en rondgelopen. Wat een rust vergeleken met het grote chaotische HCMC! Da Lat ligt in de bergen en zag er daardoor een beetje uit als een stadje in de alpen. Het ligt hoog en daardoor was het er kouder dan in de rest van het land (ongeveer 24 graden ipv 37). Voor het eerst heb ik een lange broek en vest aan moeten doen vanwege de ‘kou’.
In de middag ben ik naar een bureau gegaan waar je tours met een motor kan boeken. Ik besloot om drie dagen lang met Son (motorrijder uit Da Lat) het hoogland in te gaan! Wat een onvergetelijke ervaring was dat zeg! De eerste dag heb ik een waterval en een zijde fabriek bezocht. Ook zijn we meerdere malen bij locals gestopt om te zien hoe ze leven.
De tweede dag begon met een tochtje op een olifant! Heel speciaal om mee te maken. Daarna zijn we naar nog een mooiere waterval geweest en hebben we over de Ho Chi Minh Trails gereden. Wanneer je om je heen kijkt zie je veel kale bergen en weinig groen. Logisch natuurlijk, vanwege de troep die de Amerikanen hebben losgelaten op de natuur. Het is moeilijk om voor te stellen dat daar vroeger jungle was en dat je een weg door de bossen kon maken zonder vanuit de lucht zichtbaar te zijn: een en al open plekken! We zijn ook nog gestopt bij een ‘minority-village’. In dit dorp woont een etnische minderheid. Deze mensen woonden altijd in de bergen en leefden een nomadenbestaan. Nu zijn ze in een dorp bij elkaar gaan wonen en kunnen ze gratis naar school, zodat ze Vietnamees leren.
De derde dag bestond vooral uit rijden. Regelmatig stopten we echter, zodat Son weer wat kon uitleggen over de cultuur. Op een zeker moment stopten we bij een huisje waar ze rijstpapier maken. We werden uitgenodigd om gebakken rijstpapier te eten; heel lekker! We raakten aan de praat met de eigenaresse van het huis en kwamen er achter dat ze Amerikaanse spullen in huis had. Toen we vroegen of ze die had gevonden, zei ze dat de spullen van haar broers waren geweest. Haar twee broers hadden in de oorlog gevochten voor Amerika. De een als pilot, de ander als soldaat. In 1968 zijn ze echter allebei omgekomen, binnen 2 dagen na elkaar. De vrouw kreeg hun erfenis: onder andere hun materialen voor de oorlog, zoals tinnen bekertjes, kistjes en drinkflesjes. Tegen het eind van de oorlog heeft ze die echter moeten begraven, omdat ze bang was dat de communistische overheerser bij haar langs zou komen en er achter zou komen dat haar familie voor Amerika had gevochten. Het enige wat ze nog over had, was het drinkflesje van haar ene broer, en een beker van de andere.
De laatste stop van de dag was de meest onverwachte, maar wel de allerleukste. Omdat er iets lekte aan de motor, moesten we stoppen. In een klein dorpje waar niet veel te doen was. Son zei dat hij de motor zou maken, dan kon ik wel even naar een basisschool in de buurt lopen! Op het plein waren ongeveer honderd kinderen aan het spelen, zonder leraar in de buurt. Omdat we midden in de bergen waren, hadden deze kinderen waarschijnlijk nog nooit een blanke in het echt gezien. Nieuwsgierig, maar tegelijk een beetje bang kwamen ze allemaal om me heen staan! De meisjes lachten verlegen en de jongens riepen heel stoer ‘hello’! Maar op de foto durfden ze allemaal niet. Echt een leuke ervaring om de klaslokalen te zien, en een beetje te dollen met de verlegen Vietnameesjes!!
Direct na terugkomst in Da Lat moest ik mijn spullen bijeenrapen en op de bus stappen. Ik ben na een busrit van in totaal 16 uur in Hoi An aangekomen. Nog kleiner en rustiger dan Da Lat. Morgen ga ik al weer verder: naar Da Nang, en daarna naar Hue! Tot zover mijn reiservaringen!
Liefs
Ik ben nu anderhalve week alleen op reis! Ik heb eerst een paar dagen in Ho Chi Minh City door moeten brengen. Ik moest mijn visum verlengen (ik ben 93 dagen in Vietnam en het langste visum is 90 dagen geldig…) en moest dus wachten totdat dat klaar was! De tweede dag heb ik twee Deense meiden ontmoet en samen met hen heb ik een dagje door HCMC gewandeld. We zijn naar onder andere naar het War Remnants museum geweest. In dit museum kan je zien wat de oorlog met Amerika betekend heeft voor Vietnam. Het was heel indrukwekkend en vaak heel schokkend om te zien en te lezen.
Op foto’s zijn soms beelden te zien, die gevoelens oproepen die moeilijk te beschrijven zijn. Onpasselijk? Misselijk? Verdrietig? Ik weet niet hoe ik het moet noemen. Er waren foto’s van angstige burgers, met pistolen tegen hun hoofd, en dan was er in het bijschrift te lezen dat de fotograaf, na het nemen van de foto, omdraaide en achter zich schoten hoorde. Iedereen weet wat dat betekend. Maar om recht in de ogen te kijken van iemand die enkele tellen na die foto is overleden, is heel schokkend. Her ergste was echter de ruimte waar meer werd uitgelegd over het gebruik van chemicaliën. Tijdens het werken in Can Tho heb ik gehandicapte kinderen gezien. Natuurlijk wist ik dat Agent Orange de oorzaak was dat ze zo waren, maar door de verhalen in het museum en de foto’s werd de link nog duidelijker.
Helaas hadden de 2 Denen hun reis in Vietnam er al op zitten, dus moest ik die avond al weer afscheid nemen! Ik bleef nog een paar dagen in HCMC. Ik kwam er al snel achter, dat wanneer je in het park gaat zitten, je al snel gezelschap hebt. In de middag gaan studenten namelijk naar het park om buitenlanders aan te spreken en zo hun Engels te verbeteren! Heel leuk om te zien dat ze hun angsten overwinnen –de meesten zijn erg verlegen- om hun uitspraak te verbeteren.
Uiteindelijk ben ik de 11e april op de nachtbus naar Da Lat gestapt. Ideaal zo een slaapbus! Je betaalt maar een keer voor vervoer en slaapplaats in één, en je verliest minder tijd! Alleen een beetje jammer dat ik met een groep luidruchtige Vietnamezen zat, dus veel sliep ik niet! De eerste dag in Da Lat heb ik dan ook rustig aan gedaan. Ik heb de stad een beetje verkend en rondgelopen. Wat een rust vergeleken met het grote chaotische HCMC! Da Lat ligt in de bergen en zag er daardoor een beetje uit als een stadje in de alpen. Het ligt hoog en daardoor was het er kouder dan in de rest van het land (ongeveer 24 graden ipv 37). Voor het eerst heb ik een lange broek en vest aan moeten doen vanwege de ‘kou’.
In de middag ben ik naar een bureau gegaan waar je tours met een motor kan boeken. Ik besloot om drie dagen lang met Son (motorrijder uit Da Lat) het hoogland in te gaan! Wat een onvergetelijke ervaring was dat zeg! De eerste dag heb ik een waterval en een zijde fabriek bezocht. Ook zijn we meerdere malen bij locals gestopt om te zien hoe ze leven.
De tweede dag begon met een tochtje op een olifant! Heel speciaal om mee te maken. Daarna zijn we naar nog een mooiere waterval geweest en hebben we over de Ho Chi Minh Trails gereden. Wanneer je om je heen kijkt zie je veel kale bergen en weinig groen. Logisch natuurlijk, vanwege de troep die de Amerikanen hebben losgelaten op de natuur. Het is moeilijk om voor te stellen dat daar vroeger jungle was en dat je een weg door de bossen kon maken zonder vanuit de lucht zichtbaar te zijn: een en al open plekken! We zijn ook nog gestopt bij een ‘minority-village’. In dit dorp woont een etnische minderheid. Deze mensen woonden altijd in de bergen en leefden een nomadenbestaan. Nu zijn ze in een dorp bij elkaar gaan wonen en kunnen ze gratis naar school, zodat ze Vietnamees leren.
De derde dag bestond vooral uit rijden. Regelmatig stopten we echter, zodat Son weer wat kon uitleggen over de cultuur. Op een zeker moment stopten we bij een huisje waar ze rijstpapier maken. We werden uitgenodigd om gebakken rijstpapier te eten; heel lekker! We raakten aan de praat met de eigenaresse van het huis en kwamen er achter dat ze Amerikaanse spullen in huis had. Toen we vroegen of ze die had gevonden, zei ze dat de spullen van haar broers waren geweest. Haar twee broers hadden in de oorlog gevochten voor Amerika. De een als pilot, de ander als soldaat. In 1968 zijn ze echter allebei omgekomen, binnen 2 dagen na elkaar. De vrouw kreeg hun erfenis: onder andere hun materialen voor de oorlog, zoals tinnen bekertjes, kistjes en drinkflesjes. Tegen het eind van de oorlog heeft ze die echter moeten begraven, omdat ze bang was dat de communistische overheerser bij haar langs zou komen en er achter zou komen dat haar familie voor Amerika had gevochten. Het enige wat ze nog over had, was het drinkflesje van haar ene broer, en een beker van de andere.
De laatste stop van de dag was de meest onverwachte, maar wel de allerleukste. Omdat er iets lekte aan de motor, moesten we stoppen. In een klein dorpje waar niet veel te doen was. Son zei dat hij de motor zou maken, dan kon ik wel even naar een basisschool in de buurt lopen! Op het plein waren ongeveer honderd kinderen aan het spelen, zonder leraar in de buurt. Omdat we midden in de bergen waren, hadden deze kinderen waarschijnlijk nog nooit een blanke in het echt gezien. Nieuwsgierig, maar tegelijk een beetje bang kwamen ze allemaal om me heen staan! De meisjes lachten verlegen en de jongens riepen heel stoer ‘hello’! Maar op de foto durfden ze allemaal niet. Echt een leuke ervaring om de klaslokalen te zien, en een beetje te dollen met de verlegen Vietnameesjes!!
Direct na terugkomst in Da Lat moest ik mijn spullen bijeenrapen en op de bus stappen. Ik ben na een busrit van in totaal 16 uur in Hoi An aangekomen. Nog kleiner en rustiger dan Da Lat. Morgen ga ik al weer verder: naar Da Nang, en daarna naar Hue! Tot zover mijn reiservaringen!
Liefs
-
16 April 2013 - 07:01
Gerda:
Goede...morgen motormuis!
Jeetje weer zo'n schitterend avontuur! Leuk hoor. Ben ook heel benieuwd naar al de verhalen en belevenissen die ik proef tussen de regels door: De verhalen achter dit verhaal. maar die hoor ik vast als we gaan skypen. Ik heb het idee dat je straks bij de douane veel overgewicht hebt met alle 'bagage' die je meeneemt uit Vietnam. Mooi hoor! Ik kijk uit naar je foto's.
liefs en kusjes uit een langzaam opwarmend Nederland -
16 April 2013 - 07:39
Alette:
Hey Marin!!
Ben jaloers!! (zit nu in de trein richting mn werk!) Wat een leuke dingen maak je mee, en die olifant, hoe gaaf!! En wat leuk dat Son jou heeft rondgeleid.
Nou, have fun!!
X -
16 April 2013 - 08:10
Annemieke:
Wauw..
-
16 April 2013 - 11:50
Lyda:
hallo Marien,
ja het is heftig hé, wat daar allemaal is gebeurd. Joris heeft daar voor school een verslag over moeten schrijven en toen hebben we veel documentaires gezien over die tijd.
wat een ervaringen ben je rijker als je zo weer in het westen bent. geniet ernog maar van.
veel liefs Lyda -
16 April 2013 - 12:19
Sandra:
hi Marin, zo wat een avonturen allemaal.....heerlijk om zo te kunnen genieten van alles, alhoewel de minder leuke dingen en ervaringen hard kunnen aankomen.
Wat een verhaal met je motorvriend Son, gaaf! maar ik vond het eerlijk gezegd wel beetje eng, maar jou kennende was het goed doordacht!
Geniet er nog maar even van, time flies.......
kus van Rob en mij xoxo -
16 April 2013 - 16:24
Willem:
Marin, wat ik al langer wist weet jij nu ook; motorrijden is zo gaaf.... en dan ook nog met mooi weer en een fantastische omgeving. Ga vooral door met leuke en mooie dingen doen en zien en blijf genieten; ik denk dat het noorden je ook nog veel te bieden heeft, dus "go for it". Willem -
16 April 2013 - 16:42
Henriette:
Marin,
Wat een indrukken weer, maar wel te gaaf.
Blijf genieten de tijd is nog kort maar lang genoeg om nog veel moois mee te maken en wat je vader ook zegt moter rijden is gaaf vooral daar.
Dus wie weet hier op voor dat rijbewijs.
liefs jet -
16 April 2013 - 23:55
Ada:
Ha Marin,
Wat een bijzondere, indrukwekkende, stoere en mooie, en veel meer, reis.
Ik lees je verslagen met heel veel plezier en bewondering.
Woon al jaren naast je en leer je nu kennen als een open, ondernemende en veelzijdige jonge vrouw.
Ik wens je nog een heel goeie tijd daar,
liefs
Ada -
23 April 2013 - 13:11
Wilna:
Hoi Marin,
Times fly, nog even en dan zit je in het vliegtuig terug naar Nederland, geniet nog van deze korte tijd en tot gauw.
Liefs Wilna
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
